Kayıp mı etmeli hislerimi yoksa sabredip saklamalı mı içimde büyüyen seni?

Unuttuğum şeyler mi çevreler şu uçsuz bucaksız benliğimi?

Özlem  bundan mı kaçar ruhumun derinlerine?

Aşk’a yazsam verir mi ki bana sırrının nefesini?

Aklımdan kaçan gece’nin mi karanlığıdır bu gidişinin mi?

Mürekkeplerin dans ettiği kağıtlara döksem nolur içimi ? Gözlerimden akan ırmakları durdurur mu bir damla kelimenin sevinci ?

Soruda mı kalır bunlar yoksa zaten bilinen mi? Öyleyse şu koca dünya neden söylemez bırakmamı peşini?

Yıksam bilinenleri , gezinenleri , nefesleri haklı mı kalır acımın sessiz serzenişleri? Haklıysa alır mı vicdanımdaki benliğimi? Söylesene sevgili gidişinle yaksam yıksam şu koca dünyamı kalır mı hislerim ?

Şimdi sana kızsa mı kırılsa mı ruhumun atan zinciri ?

Biri çıkıp söylemeli bir insan nasıl yok eder diğerinin zihnini, hissini, mistiğini? Kaç defa zalim kaç defa melek olur insan?

Kaç defa insan olur derinleri?

Hem iyi hem kötüyse insan kalbi her şeyse bir kalp diğerini nasıl siler, hırpalar, yok eder ? Yaparsa kalır mı hayatında yaşam, nefes, kan ?

Muhtaç değil mi yılmayan nefeslerin sevgisine , ilgisine , nefretine öyle ise nasıl isteksiz kalır diğerine ?

Şimdi söyle sevgili neye inanmalı bu ruhu meftun gidişine mi kalışına mı?

Yoksa ruhumun derinlerinde gördüğü bir nebze kalan bir nebze giden bakışlarına mı?